Lucía Ferro

Comecei a escribir moi nena pola necesidade que sentía de expresarme. Dende moi cativa notei que comunicar as miñas emocións e opinións en voz alta non era benvido, non era seguro. Atopei entón na escritura a ese confidente seguro que sempre me escoitaba sen importar o que tivese que dicir. Relatos e poemas encheron páxinas e páxinas que por desgraza se perderon.

Medrei nunha fermosa aldea da costa mariñá de Lugo. Alí aprendín a xogar ao fútbol e a desfrutar do mar no inverno. Aprendín outras cousas, boas e malas, pero esas dúas son unha importante parte da miña personalidade. Observar unha forza tan inmensa como é o mar traballando con tanta lentitude e persistencia como o fai ao tallar as rochas que forman o acantilados, faiche… canto menos pensar. E escribir moitas metáforas nas que a auga salgada é a protagonista.

Co tempo chegou a universidade, en A Coruña, onde comecei a cuestionarme a min mesma e me independicei. Nas cidades perdes o contacto coa natureza, cousa que detesto, mais son indudablemente un punto de encontro para distintas formas de cultura e coñecemento; e por elo foi unha transición agridoce e enriquecedora. A pesar de todas as sinais arredor da escritura, non me deu a min por estudar literatura. Tampouco tradución ou filosofía. Estudei enfermería, que era o que cría necesitar unha rapaza de dezasete anos para poder salvar o mundo (e ás persoas que ela amaba). Aínda así, a escritura perseguiume tamén durante a universidade. Foi daquela cando me animei, en serio, a escribir unha novela. Trinta e tres páxinas despois decateime de que non tiña nin idea do que estaba a facer. Equivocadamente, no canto de aprender, rendinme e decidín volver aos meus relatos e aos meus poemas.